A dream about to come true
01 Maart 2015 | Australië, Collaroy
Donderdag 26 februari. D-Day. Vandaag om 12.45 uur precies vertrekt het vliegtuig dat globetrotters Nicole en mij naar 's werelds mooiste continenten moet brengen. Nieuw-Australië, here we come!
Je bent Paniekpiet of je bent het niet en dus ontdek je welgeteld zes minuten na aankomst op Schiphol dat je Lonely Planet nog keurig op de keukentafel ligt. Stress alom tot het moment dat de Bijbel der Backpackers gewoon aan oma's rolstoel blijkt te hangen. En doorrr.
De reis naar Hongkong duurde bij elkaar zo'n 11 uur. De tijd doodden we met geslaagde en minder Oscarwaardige films én wat potjes Patience. It's been a while, maar ik kan het nog.
Het vliegveld van Hongkong lijkt wat muffig en kaal. Al gauw vinden we de juiste gate en besluiten we voor vertrek nog wat water te tanken. Als ik met mijn creditcard wil betalen blijk ik drie keer de verkeerde pincode te hebben ingetoetst. I'll blame it on the jetlag. Uiteindelijk krijg ik de flesjes na een handtekening toch mee.
Precies 22 uur na vertrek van Schiphol bereiken we Sydney rond middernacht. Het uitzicht vanachter het kleine vliegtuigraampje is overweldigend en smaakt naar meer. Veel meer. We worden opgepikt door een hoogblonde stuiterbal van Australian Backpackers. Ze komt uit Tuitjenhorn, niet ver van Boer Toms bollenbazaar, maar kent het kijkcijferkanon niet.
So far, so good. Sydney Beachouse ligt een uur van het vliegveld, maar op kruipafstand van het strand. Die +1 werd al snel een -1 toen onze speciaal voor Jarige Jacobs versierde - dat dan weer wel - kamer met name geurtechnisch gezien één grote zwijnenstal bleek. De Utrechtse poepspreeuwen zijn er niets bij. Toen onze Duitse roomie diezelfde nacht in no time zijn hele bed onderkotste, wisten wij genoeg en regelden we een privékamer.
De volgende dag besloten we na een verjaardagsontbijtje voor Nicole (29! Hoezee!) de ferry te pakken van Sydney stad naar Manly. In de bus werden we vergezeld door een tiental drinkende en rokende festivalgangers die uiteindeljk na een belletje met de politie de bus uit werden gezet. Eenmaal in Manly aangekomen bleek dat een ware aanrader, los van de vele hondsbrutale meeuwen die er een heuse sport van maken genadeloos een stuk pizza uit je hand te trekken. 's Avonds proostten we nog met een alleenreizende opa uit Montréal op het leven, waarna de Haarlemse oma's moe maar voldaan op bed neerploften.
Vandaag ondervonden we aan den spierwitte lijve het prijzige Sydney. Een toer met de rode hop-on-hop-off-bus (wie kent ze niet) á 40 dollar (30 euro ongeveer) hebben we maar afgeslagen en we pakten vol energie de benenwagen naar de Botanische Tuinen. Totaal onverwacht barstte het noodweer los. Een knus koffietentje bleek een prima schuilplek. Zo vond ook Benjamin, een retespontane Parijsenaar die ons een kangoeroepark tipte. Die gaan we morgen dan ook maar eens opzoeken. Bennie, bedankt!
Tot zover de eerste Australische avonturen. Next time I'll keep it short, beloofd. ;)
Je bent Paniekpiet of je bent het niet en dus ontdek je welgeteld zes minuten na aankomst op Schiphol dat je Lonely Planet nog keurig op de keukentafel ligt. Stress alom tot het moment dat de Bijbel der Backpackers gewoon aan oma's rolstoel blijkt te hangen. En doorrr.
De reis naar Hongkong duurde bij elkaar zo'n 11 uur. De tijd doodden we met geslaagde en minder Oscarwaardige films én wat potjes Patience. It's been a while, maar ik kan het nog.
Het vliegveld van Hongkong lijkt wat muffig en kaal. Al gauw vinden we de juiste gate en besluiten we voor vertrek nog wat water te tanken. Als ik met mijn creditcard wil betalen blijk ik drie keer de verkeerde pincode te hebben ingetoetst. I'll blame it on the jetlag. Uiteindelijk krijg ik de flesjes na een handtekening toch mee.
Precies 22 uur na vertrek van Schiphol bereiken we Sydney rond middernacht. Het uitzicht vanachter het kleine vliegtuigraampje is overweldigend en smaakt naar meer. Veel meer. We worden opgepikt door een hoogblonde stuiterbal van Australian Backpackers. Ze komt uit Tuitjenhorn, niet ver van Boer Toms bollenbazaar, maar kent het kijkcijferkanon niet.
So far, so good. Sydney Beachouse ligt een uur van het vliegveld, maar op kruipafstand van het strand. Die +1 werd al snel een -1 toen onze speciaal voor Jarige Jacobs versierde - dat dan weer wel - kamer met name geurtechnisch gezien één grote zwijnenstal bleek. De Utrechtse poepspreeuwen zijn er niets bij. Toen onze Duitse roomie diezelfde nacht in no time zijn hele bed onderkotste, wisten wij genoeg en regelden we een privékamer.
De volgende dag besloten we na een verjaardagsontbijtje voor Nicole (29! Hoezee!) de ferry te pakken van Sydney stad naar Manly. In de bus werden we vergezeld door een tiental drinkende en rokende festivalgangers die uiteindeljk na een belletje met de politie de bus uit werden gezet. Eenmaal in Manly aangekomen bleek dat een ware aanrader, los van de vele hondsbrutale meeuwen die er een heuse sport van maken genadeloos een stuk pizza uit je hand te trekken. 's Avonds proostten we nog met een alleenreizende opa uit Montréal op het leven, waarna de Haarlemse oma's moe maar voldaan op bed neerploften.
Vandaag ondervonden we aan den spierwitte lijve het prijzige Sydney. Een toer met de rode hop-on-hop-off-bus (wie kent ze niet) á 40 dollar (30 euro ongeveer) hebben we maar afgeslagen en we pakten vol energie de benenwagen naar de Botanische Tuinen. Totaal onverwacht barstte het noodweer los. Een knus koffietentje bleek een prima schuilplek. Zo vond ook Benjamin, een retespontane Parijsenaar die ons een kangoeroepark tipte. Die gaan we morgen dan ook maar eens opzoeken. Bennie, bedankt!
Tot zover de eerste Australische avonturen. Next time I'll keep it short, beloofd. ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
